ប្រយោគ នេះ លោក ប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល គាត់ សរសេរ នៅ ឆ្នាំ ១៩៧៣ នៅ ក្នុង សៀវភៅ របស់ គាត់ « ចរិត ខ្មែរ » ជា ការរំឭក ដល់ កុលបុត្រ - កុលធីតា ខ្មែរ ថា បើ ធ្វើ អ្វី មួយ ដើម្បី រក ផលប្រយោជន៏ ឱ្យ ជាតិ គួរ ធ្វើ ឱ្យបាន ម៉ឺងម៉ាត់ ហើយ ឱ្យបាន យូរអង្វែង។ ព្រោះ គាត់ សង្កេតឃើញ ថា ខ្មែរយើង ព្រោះ តែ ធូរស្ពែត ស្ពែត ព្រលែង អីចឹងហើយ បាន ជា ពិបាក គេចផុត ពី កញ្ជះ បរទេស ទាំង រាស្ត្រ ទាំង នាម៉ឺន នោះ។ ដូច សព្វថ្ងៃ របប នៅ ភ្នំពេញ គេ នាំ គ្នា បំប៉ោង គំនិត « អរគុណ សន្តិភាព » ដែល គេ ទុក ជា កត្តា គោល នៃ ការរីកចំរើន របស់ ប្រជាជាតិ ហើយ សូម ឱ្យ ប្រជាជន ខ្មែរ ថែ រក្សា ឱ្យបាន ម៉ឹងម៉ាត់ និង ជា ចីរភាព។ ការអំពាវនាវ នេះ ធ្វើ សំរាប់ រំឭក ខួប ថ្ងៃ ទី ៧ មករា ឆ្នាំ ១៩៧៩ វា បង្ហាញ ឱ្យឃើញ ថា របប នេះ វា គ្មាន ភាពម៉ឺងម៉ាត់ ដែល អាច ឱ្យ ប្រជាពលរដ្ឋ ខ្មែរ មាន មោទនភាព ចំពោះ ខ្លួន ដែល អាច ទុក ជា អ្នក សំណង់ នៃ សន្តិភាព ក្រៅ តែ ពី រំឭក អរគុណ ដល់ កង