ខ្មែរ សករណីយ ដែល ជា អ្នកតស៊ូ ដើម្បី ប្រជាធិបតី និង សេរីភាព គប្បី មាន សង្វរ មិនយក ការរង់ចាំ ធ្វើ ជា សកម្មភាព សំរាប់ ការតស៊ូ ព្រោះ នាំឱ្យ ចិត្ត សង្រេក បើ ការរំពឹងទុក នេះ វា អាស្រ័យ លើ អ្នកដទៃ។ មិនដូច សកម្មភាព សន្ទិដ្ឋិក គឺ ទុក ខ្លួនឯង ជា ម្ចាស់ នៃ ការតស៊ូ ជា គោលការណ៏ វា នាំអោយ មាន សន្តោស ជា កម្លាំងបង្កប់ នៅក្នុង ចិត្ត ហើយ អាច ស្គាល់ អ្វី ដែល ជា ចំណុច ខ្លាំង និង អ្វី ដែល ជា ចំណុច ខ្សោយ របស់ ខ្លួន ដោយ ខ្លួនឯង។ រង់ចាំ រំពឹង តែ ជំនួយ និង កម្លាំង អន្តរជាតិ គឺ អន្ទោល ស្លាប់រស់ ក្នុង ដង្ហើម របស់អ្នកដទៃ។ ទីទៃពី សកម្មភាព ដែល មាន ការរៀបចំ ដោយ ខ្លួនឯង ហើយ រកបំណះ អោយ ស្មើគ្នានឹង កម្លាំង អន្តរជាតិ ដែល គេ ចង់ជួយ វា នាំឱ្យ មើល ទៅឃើញ ត្រឡុង គោលដៅ នៅទី បញ្ចប់ ជា និច្ច នៅក្នុង ដំណើរ នៃ ការតស៊ូ។ រី សកម្មភាព វា ជា ចំណី សំរាប់ កម្លាំង កាយ និង បញ្ញា ដែល បង្កើត ក្តីសង្ឃឹម សកម្ម។ តែ សកម្មភាព ត្រូវ មាន ភាពមោះមុ