Le blog de Sangha OP

ខ្មែរ សករណីយ ដែល ជា អ្នកតស៊ូ ដើម្បី ប្រជាធិបតី និង សេរីភាព គប្បី មាន សង្វរ មិនយក ការរង់ចាំ ធ្វើ ជា សកម្មភាព សំរាប់ ការតស៊ូ ព្រោះ នាំឱ្យ ចិត្ត សង្រេក បើ ការរំពឹងទុក នេះ វា អាស្រ័យ លើ អ្នកដទៃ។ មិនដូច សកម្មភាព សន្ទិដ្ឋិក គឺ ទុក ខ្លួនឯង ជា ម្ចាស់ នៃ ការតស៊ូ ជា គោលការណ៏ វា នាំអោយ មាន សន្តោស ជា កម្លាំងបង្កប់ នៅក្នុង ចិត្ត ហើយ អាច ស្គាល់ អ្វី ដែល ជា ចំណុច ខ្លាំង និង អ្វី ដែល ជា ចំណុច ខ្សោយ របស់ ខ្លួន ដោយ ខ្លួនឯង។ រង់ចាំ រំពឹង តែ ជំនួយ និង កម្លាំង អន្តរជាតិ គឺ អន្ទោល ស្លាប់រស់ ក្នុង ដង្ហើម របស់អ្នកដទៃ។ ទីទៃពី សកម្មភាព ដែល មាន ការរៀបចំ ដោយ ខ្លួនឯង ហើយ រកបំណះ អោយ ស្មើគ្នានឹង កម្លាំង អន្តរជាតិ ដែល គេ ចង់ជួយ វា នាំឱ្យ មើល ទៅឃើញ ត្រឡុង គោលដៅ នៅទី បញ្ចប់ ជា និច្ច នៅក្នុង ដំណើរ នៃ ការតស៊ូ។ រី សកម្មភាព វា ជា ចំណី សំរាប់ កម្លាំង កាយ និង បញ្ញា ដែល បង្កើត ក្តីសង្ឃឹម សកម្ម។ តែ សកម្មភាព ត្រូវ មាន ភាពមោះមុ

ប្រស្នារកផល សំរាប់ ខ្មែរ នាបច្ចុប្បន្ន នេះ មិនមែន ឋិត នៅលើ ការថ្កោលទោស របស់ សហគមន៏ អន្តរជាតិ ចំពោះ របប ក្រុងភ្នំពេញ នោះទេ ព្រោះ ទណ្ឌកម្ម នេះ វា ពិត ជា ផ្តល់ កម្មវិបាក តែ មិនអាច ជា កម្លាំង សំរាប់ ប្តូរ របប ផ្តាច់ការ បាន នោះឡើយ។ ប្រស្នារកផល ពិត គឺ អត្ថភាព នៃ កម្លាំង របស់ ប្រជានិករ និង សមត្ថភាព នៃ គណបក្ស ប្រឆាំង ប្រទល់នឹង កម្លាំងសមស្ត។ ត្រូវដឹង ថា ចាប់ ពី ឆ្នាំ ២០១២ វា មាន ពន្លឺ នៃ សេចក្តីសង្ឃឹម កើត មានឡើង ពី កំណើត នៃ គណបក្សសង្គ្រោះជាតិ ដែល ជា កម្លាំង មូល របស់ ពួក អ្នកប្រជាធិបតេយ្យ គាំទ្រ ដោយ ពលរដ្ឋ ភាគច្រើន ផ្តល់ លទ្ធភាព អោយ មានប្រៀបលើ គណបក្ស កាន់អំណាច នៅក្នុង ការបោះឆ្នោត សាកល នៅ ឆ្នាំ ២០១៣។

នៅក្នុង សង្គម សុខដុម សមាជិក ម្នាក់ៗ ទទួល បាន ចំណែក ត្រឹមត្រូវ ពី ភាពសម្បូណ៏ ឬ សារពើ សេដ្ឋកិច្ច មាន ផល ល្អ របស់ សង្គម។ ចំណែក នេះ ជា មូលដ្ឋាន នៃ សមភាព និង យុត្តិធម៏ រវាង សមជិក ទាំងឡាយ។ ពិតណាស់ហើយ នៅក្នុង សង្គម សេរី វា តែងតែ មាន អ្នកមាន អ្នកក្រ តែ ចំណែក សម្យរម នោះ វា អនុញ្ញាត អោយ អ្នកក្រ រស់នៅ ដោយ សេចក្តីថ្លៃថ្នូរ ជា មនុស្សចំណែក អ្នកមាន គេ មិន ចាត់ទុក ថា ជា មនុស្ស លោភលន់។ ទាំង អ្នកក្រ និង អ្នកមាន មាន អារម្មណ៏ ដោយ ជំនឿ ដូចគ្នា ថា ខ្លួន បាន ចូលរួមចំណែក នៅក្នុង ផលិត ផ្លែផ្កា ល្អ នៃ ការពង្រិក ផល នៃ សង្គម។ អារម្មណ៏ នេះ ជា មូលដ្ឋាន នៃ យុត្តិធម៏ រួមគ្នា ព្រោះ គុណស្រ័យ ដែល បាន កសាង រៀងៗ ខ្លួន ត្រូវ បាន អ្នកផង ទទួលស្គាល់ ទៅវិញទៅមក។

នៅក្នុង សង្គម សុខដុម សមាជិក ម្នាក់ៗ ទទួល បាន ចំណែក ត្រឹមត្រូវ ពី ភាពសម្បូណ៏ ឬ សារពើ សេដ្ឋកិច្ច មាន ផល ល្អ របស់ សង្គម។ ចំណែក នេះ ជា មូលដ្ឋាន នៃ សមភាព និង យុត្តិធម៏ រវាង សមជិក ទាំងឡាយ។ ពិតណាស់ហើយ នៅក្នុង សង្គម សេរី វា តែងតែ មាន អ្នកមាន អ្នកក្រ តែ ចំណែក សម្យរម នោះ វា អនុញ្ញាត អោយ អ្នកក្រ រស់នៅ ដោយ សេចក្តីថ្លៃថ្នូរ ជា មនុស្សចំណែក អ្នកមាន គេ មិន ចាត់ទុក ថា ជា មនុស្ស លោភលន់។ ទាំង អ្នកក្រ និង អ្នកមាន មាន អារម្មណ៏ ដោយ ជំនឿ ដូចគ្នា ថា ខ្លួន បាន ចូលរួមចំណែក នៅក្នុង ផលិត ផ្លែផ្កា ល្អ នៃ ការពង្រិក ផល នៃ សង្គម។ អារម្មណ៏ នេះ ជា មូលដ្ឋាន នៃ យុត្តិធម៏ រួមគ្នា ព្រោះ គុណស្រ័យ ដែល បាន កសាង រៀងៗ ខ្លួន ត្រូវ បាន អ្នកផង ទទួលស្គាល់ ទៅវិញទៅមក។

វា ជា បាតុភូតមួយ ដែល តែងតែ កើត មានឡើង នៅក្នុង ប្រវត្តិសាស្ត្រ នៃ មនុស្សជាតិ នៅក្នុង គ្រប់ ទីកន្លែង និង គ្រប់ សម័យកាល នៅ លើ លោក នេះ គឺ អ្នកដឹកនាំ នៃ ប្រជាជាតិ ខ្លះ បន្តធ្វើ នយោបាយ ផ្ទុយ ពី ប្រយោជន៏ ខ្លួន។ កំហុស ដដែលៗ នោះ វាហាក់ ដូចជា មនុស្សជាតិ ប្រព្រឹត្ត ដោយ អន់ បំផុត សិល្ប នៃ ការដឹកនាំ ជាង សកម្មភាព ដទៃទៀត។ នៅក្នុង វិស័យ នៃ ការដឹកនាំ នេះ, គតិបណ្ឌិត - ដែល គេ នឹងអាច កំណត់បាន អម្បាលដូច លំហាត់ នៃ កម្លាំង កាយ និង ចិត្ត របស់ អ្នកដឹកនាំ ក្នុង ការវិនិច្ជ័យ, គឺ ផ្អែក នៅលើ ការពិសោធ, សុភនិច្ជ័យ និង ព័ត៏មាន ដែល អ្នកដឹកនាំ ទទួល ពី សហការី ឬ ជំនួយការ របស់ ខ្លួន - ការណ៏ ទាំងឡាយ នោះ មាន ដំណើរការ មិនល្អ ហើយ ជួនកាល ជួបនឹង បរាជ័យ គ្មាន ទំនង។ សួរ ថា តើ ហេតុអ្វី ក៏ អ្នកដឹកនាំ ច្រើន តែ ជ្រើសរើស ជា ញឹកញាប់ ផ្លូវ ផ្ទុយ ពី ហេតុផល ដែល មាន នៅក្នុង មនសិការ យល់ដឹង របស់ ខ្លួន ពី ផលប្រយោជន៏ ផ្ទាល់ខ្លួន ? តើ ហេតុអ្វី ក៏ អ